[ฝัน-ที-ละ-ก้าว] EP.8

-คนใกล้มองไม่เห็น คนไกลมองเห็น-
วันก่อน ผมลงตรวจพื้นที่การท่องเที่ยว จ.จังหวัดกาฬสินธุ์ครับ 
มีจุดหนึ่งที่ประทับใจ และเกิดความสงสัยในใจระหว่างเดินชม คือ วัดพุทธนิมิต ภูค่าว
ที่นี่มี…
อุโบสถที่สร้างจาก ไม้ใต้น้ำเขื่อนลำปาว ฟังไม่ผิดครับ งมไม้มาจากใต้น้ำในเขื่อนมาสร้าง ลายของเสาไม้แต่ละต้น จะเป็นลายที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ของการกัดเซาะของน้ำ 

ว่ากันว่า พระอาจารย์เป็นผู้ชี้จุดงมไม้ขึ้นมาเอง แต่พอชาวบ้านจะไปงมหาเองอีก คราวนี้ไม่เจอ
พระพุทธนิมิตเหล็กไหล สร้างจากส่วนผสมของเหล็กไหล 
วิหารสังฆนิมิต เป็นวิหารที่เก็บพระสมเด็จมากที่สุดในโลก เมื่อได้มาเห็นกับตาถึงกับขนลุก มีพระเครื่องดีๆ รอบกำแพงและเพดานวิหาร หลวงพ่อบอกว่า ถ้าระหว่างชมอยู่พระหล่นลงมาให้กลับบ้านเลย (ผมก็ยืนรออยู่นานสองนาน)
พระพุทธไสยาสน์ 

เป็นพระที่สลักจากหินหุ้มทอง อยู่หลบมุมอยู่ใต้หินผา 

หลวงพี่ที่วัดบอกว่า เป็นพระโมคคัลลานะ เพราะตะแคงซ้าย หากเป็นพุทธเจ้าจะตะแคงขวา
มหาธาตุเจดีย์พุทธนิมิต ยอดเจดีย์สร้างด้วยทองคำแท้ๆ 30 กิโลกรัม จากการบริจาคของคนในพื้นที่ ประตูไม้ทางเข้า 4 ทิศแกะสลักเจาะทะลุให้แสงเข้า พื้นไม้ด้านในกว้าง 3 ศอก ทุกวันนี้หาไม้แบบนี้ยากมาก
สิ่งประทับใจ ไม่ใช่ สิ่งที่เห็น แต่ประทับใจในความคิดของผู้สร้าง สงสัยว่าใคร เป็นผู้คิดและสร้างสิ่งเหล่านี้ และคิดได้อย่างไร
พอเดินออกมาจาก มหาธาตุเจดีย์พุทธนิมิต ผมก็สะดุดกับป้ายไม้ ที่เขียนคำว่า…

“คนใกล้มองไม่เห็น คนไกลมองเห็น”
ยิ่งทำให้ชวนสงสัย 

ก่อนจะกลับจึงเข้าไปกราบลาพระอาจารย์ณรงค์ ชยมงฺคโล เจ้าอาวาส 
ผมกราบเสร็จกำลังจะถอยตัวออก 
พระอาจารย์ทักว่า “จะรีบไปไหน คุยกันก่อน” 
ผมจึงได้โอกาส คลายความสงสัยที่อยู่ในใจ เมื่อครู่ จึงถามพระอาจารย์ว่า 

“คนใกล้มองไม่เห็น คนไกลมองเห็น” หมายถึงอะไรครับ 
พระอาจารย์ ถามกลับมาที่ผมว่า “โยมคิดว่าหมายความว่าอย่างไร?” 
พระอาจารย์ กล่าวต่อไปว่า 

“คนในปัจจุบันยังไม่เห็นว่าสำคัญ แต่อีก 100 ปี คือ คนไกลจากวันนี้ จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากที่นี่สำคัญ”
“คนจากทุกที่จะมาที่นี่ มากาฬสินธุ์ กินก๋วยเตี๋ยวชามน้ำขวด เป็นรายได้ให้คนท้องถิ่นที่นี่

ฉินซีฮ่องเต้ตอนสร้างกำแพงเมืองจีน คนด่ากันทั้งประเทศ แต่ตอนนี้ลูกหลานสบาย เก็บกินได้จนทุกวันนี้ 

คนปัจจุบัน คิดว่าเดี๋ยวก็ตาย เดี๋ยวก็ตายจริงๆ 

จึงไม่มีใครทำอะไรให้คนรุ่นหลัง 

คิดแต่วันนี้ ทำแค่นี้ แค่พอเอาตัวรอด 

โยมดูสมัยอยุธยา สมัยสุโขทัยสิ อารยธรรมในวันนั้น ทำให้ลูกหลานเก็บกินได้จนทุกวันนี้ เราที่อยู่ในวันนี้ ต้องทำบางอย่างเพื่อให้ลูกหลานในอนาคต มีที่ เก็บกิน เพิ่มขึ้นต่อไป ไม่ใช่แต่กินของเก่า อีก 100 ปีข้างหน้าลูกหลานจะนึกถึงเรา”
ผมถามพระอาจารย์ต่อไปว่า 

“พระอาจารย์ รู้ได้อย่างไรว่าต้องทำอะไร ในเวลาไหน มีไอเดียมาจากไหน?” 
“ฉันไม่ดูทีวี ไม่ฟังวิทยุ ไม่อ่านข่าว 

ก็พวกโยมแหละมาเล่าให้ฉันฟัง 

และฉันแค่ทำ…”

…
เป็นคำตอบที่ Classic สำหรับผมมาก 

19 Dec 2015

Line Official ID @iczzLecturer

http://line.me/ti/p/%40iczzlecturer

@iczz